W spychowskich lasach pracownicy nadleśnictwa już od ok. 2 lat obserwowali te ptaki, ale do tej pory sokołom nie udało się zająć żadnego rewiru, mimo iż widywane były w okolicach kruczych gniazd, które potencjalnie mogłyby wykorzystać (sokoły nie budują własnych gniazd, a zajmują gniazda innych gatunków ptaków).

W tym roku, pierwszy raz w historii Nadleśnictwa Spychowo, ale również całej Puszczy Piskiej, leśnicy potwierdzili lęg sokoła wędrownego. Jest to szczególnie ważna informacja, ponieważ nadrzewna (leśna) populacja sokoła wędrownego jest rzadka i jednocześnie charakterystyczna dla naszego regionu. Najczęściej spotyka się populacje sokoła gniazdujące na wysokich budynkach i skałach. W Puszczy Piskiej ostatnie, nieliczne obserwacje pary lęgowej lub gniazda odnotowano w latach 50-tych XX w.

Co ciekawe, stanowisko sokoła znajduje się na terenie powiatu szczycieńskiego, a samo Szczytno ma bogatą historię związaną z sokolnictwem. To właśnie w tym mieście po raz pierwszy w historii, w roku 1942 udało się w hodowli wolierowej, prowadzonej przez sokolnika Renz Wallera, rozmnożyć sokoły wędrowne. Ówczesna hodowla tych ptaków w przedwojennym Szczytnie była uznawana za jedną z najlepszych na terenie Prus Wschodnich, a być może i w całej Europie. Sukces Wallera m.in. dał podwaliny do stworzenia późniejszego programu restytucji sokoła wędrownego w ramach czynnej ochrony w różnych krajach na całym świecie. Do dzisiaj środowisko sokolników odgrywa ważną rolą w ochronie tego zagrożonego gatunku (więcej info: https://peregrinus.pl/pl/).

Informacja o stwierdzeniu lęgu sokoła wędrownego została przekazana Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska w Olsztynie, mając nadzieję na dalszy rozwój populacji nadrzewnej sokoła w Puszczy Piskiej.